صداش توی گوشم پیچید...حس کردم حالش بد شده...
حس کردم دگ نفسش بالا نمیاد...مضطرب شدم پریدم قبل از اینکه چشمم بهش بیفته فریاد زدم...بابااااا....صدا زد بله بابا...
هیچوقت انقدر نترسیدم...حداقل یادم نمیاد...
حتی وقتی مامان جلو چشام سکته کرد...
خدایاااااا شکرت...در همه حال...هرچند ب لقلقه های زبان...ادای شاکرین رو در اوردنمو بپذیر...
شاگرد بنّا
از وضعی که توش هستین ناراحتم و قلبم براتون در فشاره...
هر بار به امیدی اینجا رو باز می‌کنم...
صبور باشید... صبور باشید...
وَ اینجا بنویسید و بار رو از دوشتون بردارید. از نوشتن ابا نکنید. سبک شید که سبکبال بالای سر پدرتون باشید و با انرژی پرستاریشون و کنید.
نبازید خودتون رو. ادبیاتِ گفتاریِ امیدبخشی داشته باشید. اطرافیان رو آروم کنید. با امام زمان زیاد خلوت کنید.
صبور باشید.
تنها کاری که از من برمیاد اینه که شنوای دردتون باشم. بنویسید و سبک شید.
به ام یحیی میگم خصوصی باهاتون مکالمه کنه. هر پیامی رو هم نخواستید عمومی کنید نیازی به جواب نیست. اوضاع شما رو می‌دونیم.
فضای بیمارستانیِ پدر رو براش تبدیل به خونه کنید. کتاب بخونید براشون، فیلم ببینید، فیلم‌های خنده‌دار یا امیدبخش دانلود کنید ببینید. بالای سرشون یادآور بیماری نباشید.
می‌دونم می‌دونید. اما گفتنِ این حرفها این توهم رو به من میده که کمکی کردم به اوضاع...
عزیزدلم... صدای «بله بابا» گفتن‌شون توی خونه تون طنین انداز باشه الهی، الهی که عمر طولانی و با عزت داشته باشن و عاقبت بخیر باشن