آرامِ جان

کتابی ست از تپش های عاشقانه ، عارفانه و مادرانه های یک بانو...

یواشکی های دختری برای خدا و دین و ...

قسمت و تقدیری ک خداوند مقدر میکند ...درست همان جا که فکر میکنی الان زمانش نیست و این فرد مانع است.....میشود یک سکوی پرتاب ب جلوترین جایی که ظرفیتش را داری....

دلبستگیهای دنیایی ای که دلبسته ی دلبستگیهای آسمانی شان شده ست...

همسری هایی که هم سِرّی  هایتان را بی هیچ حرفی بیان کنید...

حتی لحظه ی پرواز روحش را که با تپش قلب و چشم دل حس میکند....

بانویی ک حالا میوه ی این عشق اآسمانی را تنها می باید بزرگ کند....

و اما هرکه را خدا بخواهد از جایی که گمانش را نمیکند روزی میبخشد...

این بار....پدری برای فرزندش..و همراهی برای رشد و تعالی و آرمانهای الهی..و خلاصه که عبدالله شدن...

مادرانه ها و نذرهای مکرر برای داشتن "محمدحسین"

زیبایی هایش به عبد بودن در تک تک جملات است....

مراقبه های شیردادن و مبارزه با نفس و خودسازی و دیگرسازی و مدام در جهاد نفس بودن و مدام غلبه کردن....

و اینهاست که زمینه ساز میشود به افزایش ظرف وجودی برای دستیابی به این مقامات....همسر شهید...مادر شهید...و اینجاست ک میتوان متوجه شد چگونه از دامن زن ،مرد به معراج میرسد....

آری...

دلم نمی آید بگویم آرام جانش فقط محمد حسین است این بانو...

مجتبی و زهرا هم...

و چقدررررررررر یاد آن دم میافتم که مادر سادات خطاب به فرزندانشان میفرمایند ثمره فوادی"میوه  ی دلم"

محمد حسین قدم به دنیایی میگذارد که قرار نیست پابند آن باشد...

گویی از اول آمده که راه تمام ناشدنی خودسازی و رسیدن به خدا را که مادرش آغاز کرده برود....تا برسد به سرمنزل مقصود...

میرود و بند نمیشود در این حوالیها.....

اما تا یار که را خواهد و میلش به که باشد....

یکبار میرود...بارها باید آسمانی میشد اما .....این بار فرق داشت ....باید مثل اربابش میشد......باید مثل علمدار میشد.......باید مثل قاسم میشد و بااااااااااید.......

و آسان به دست نمی آید این شهادت......

و به فرموده رهبر عزیزتر از جانم،شهادت بالاترین پاداش و مزد جهاد فی سبیل الله است.

 

هدیه به روح مطهر جمیع شهدا و رهروان و جان نثاران در راه حق از ابتدای خلقت تا کنون....ذکر شریف صلوات عنایت بفرمایید...

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم....

ان شاالله که دعای خیر ام الشهدا پشتوانه ی همه مون باشه در مسیر حق و رضای الهی....که ان شاالله شرمندگیهامونو با تلاشها کم کنیم...