گوشه ای ازین سرزمین..

اینجا باید آرام قدم برداشت...

مبادا سنگینی کنی بر آنها ک زیر این خاک مدفونند و ذره ذره ی وجودشان جاریست حتی در غباری ک نفس میکشی....

اما افسوس...نه سیمهای خاردار..نه شقایق....و نه سنگر و چفیه و سربند....هیچکدام مرا چون شما غبار نخواهد کرد...

حتی اگر بنشینم و خاکی شوم..فارغ ازینکه خاکی شدن چادر مادر...خاکی بودن شما....

با این زمین خوردن و زمین نشستن های دنیایی من تفاوتی دارد به فاصله ی آسمان و زمین...

اینم گوارای وجودتون...التماس دعا.....