نفس آخر

خدایاااااااااا بحق این روز عزیز و بحق باب الحوائجت نخواه بیش از این بدشدنم را...اگر بدیهای مکررم را نمیگیری.. بگیر از من جانی ک در بدن مانده....زجر بد بودن دنیا بدتر بودن آخرت نفسم را گرفته....قلبم ب شماره میزند..چشمم قرار ندارد.

این جان بی ارزش را بستان و رهایم کن.هرچه جایگاه آخرتم خراب است...مگذار خرابتر شود...

میگویند از درگاهت نومید نشویم ک کفر است..

از درگاه تو نومید نیستم از خود ناامیدم...

گویا دیگر درمان پذیر نیستم...

تو ک همچنان الطافت به وفور قابل رویتند و حتی چشمان کور من نیز تو را میبیند...

پس چگونه بگویم رهایم کرده ای؟؟؟

این منم ک گویی بهتر شدن ندارم و بدتر میشوم