اینجا باید آرام قدم برداشت...
مبادا سنگینی کنی بر آنها ک زیر این خاک مدفونند و ذره ذره ی وجودشان جاریست حتی در غباری ک نفس میکشی....
اما افسوس...نه سیمهای خاردار..نه شقایق....و نه سنگر و چفیه و سربند....هیچکدام مرا چون شما غبار نخواهد کرد...
حتی اگر بنشینم و خاکی شوم..فارغ ازینکه خاکی شدن چادر مادر...خاکی بودن شما....
با این زمین خوردن و زمین نشستن های دنیایی من تفاوتی دارد به فاصله ی آسمان و زمین...